Schudłam, czy Wy to widzicie?

Ostatnio obie chwalimy się, ze nasza postanowienia i motywacje powolutku przynoszą sukces i widzimy, ze nasze ciała stają się coraz mniej obłe (uwielbiam to słówko!). Lona skrupulatnie stosuje dietę bez diety, w której nie liczy kalorii, a wyłącznie rezygnuje z tego, co na pewno nie przysparza jej zdrowia i dobrego samopoczucia. Po półtora miesiąca może cieszyć się wagą o ponad 6 kilogramów mniejszą. Tutaj znajdziecie jej tajemnice!

U mnie sprawa wygląda nieco inaczej; lubię mieć jasno wytyczony plan, reguły, których mogę się trzymać i takie zasady, których nie powinnam łamać. Posiadanie nad sobą kata, nawet pod postacią gotowego jadłospisu i wskazań, jest dla mnie ważne i daje mi drogowskaz. Kiedy muszę samodzielnie komponować posiłki, zastanawiać się, czy dane warzywo lub owoc, to dobry pomysł koło 18, bardzo szybko tracę cierpliwość. Kiedy wiem, ze nie powinnam, nie zadaję głupich pytań, tylko słucham się diety. Ba! Wtedy czuję nawet satysfakcję, kiedy w knajpie nie zamawiam piwa, nie kosztuję pizzy czy unikam jakiegoś produktu. Mówię sobie – tak Bejbe, dałaś radę i waga ci się odwdzięczy.

Skutecznie, po mojemu

Mój sposób na zrzucenie kilogramów, to przede wszystkim wytłumaczenie sobie, że jedzenie nie jest celem ani nagrodą. To tylko paliwo, które pozwala mi dobrze funkcjonować. Paliwo powinno być smaczne i w moim guście, powinno dawać mi radość, ale w żadnym razie nie może stawać się jakimś fetyszem. A wiem, ze tak bywało. Wielka chęć na słodkie i telefon do Męża, by po drodze z pracy kupił mi coś dobrego. Czekolada, która znajdowała się w wózku podczas zakupów, wielkie i bombowo kaloryczne obiady jedzono koło 19.00. Tak nie powinno być, i to musiałam zmienić. Zwłaszcza, że nie jestem osobą, której ciało jest w ciągłym ruchu, nie trenuję i nie biegam.

Moja dieta oparta jest na propozycji białkowej. Dlaczego? Bo się po niej dobrze czuję! Lubię mięso, niemal pod każdą postacią, więc kurczak z parowara, wody i grilla naprawdę nie jest mi straszny, ani nudny. Podobnie jak indyk czy wołowina (wieprzowina nie jest zalecana). Do tego ryby i owoce morza – pyszne! Jeśli co kilka dni mogę uzupełnić mój jadłospis warzywami, to dalej nie czuję się źle. Ale wiem, ze nie jest to wyzwanie dla każdego. W tej diecie unikamy owoców, i wprowadzamy je dopiero w fazie, kiedy udało się nam osiągnąć idealną wagę. To jeszcze przede mną. Biorąc pod uwagę fakt, że nie jesteśmy w sezonie; nie tęsknię za jabłkiem czy pomarańczą. Soku z cytryny za to używam do wody, a tę staram się pić w ilościach hurtowych. Podobnie jak herbatę i… kawę z mlekiem.

Jesteśmy obie totalnymi kawoszkami, więc rezygnacja z tego napoju nie wchodzi w grę. Nie mam wyrzutów sumienia, kiedy zamawiam w kawiarni latte, chai czy capucciono. Biorę nawet syrop, ale go nie mieszam i nie dopijam, także kawa ma tylko lekko-słodki smak. To mój jedyny „grzeszek”, ale i wielka przyjemność. Zwłaszcza, że nie pijam kawiarnianej kawy co dziennie (maksymalnie zdarzyło mi się 3 razy w tygodniu).

Czy ktoś to widzi?

No i teraz ta najprzyjemniejsza część. Na wadze jest mniej o nieco ponad pięć kilogramów. W piątek minęły cztery tygodnie, a ja widzę i czuję, ze spodnie są na mnie za szerokie. I że ciało nie jest napuchnięte, i w zasadzie wszystkie ubrania, które nosiłam w ostatnich miesiącach prezentują się na mnie lepiej. I ja się w nich lepiej czuję. Czy lepiej wyglądam?

Oto jest pytanie! Kilka osób powiedziało mi wprost – tak, schudłaś! (to jest przemiłe uczucie), inni nie powiedzieli nic. Może jeszcze nie widać? A może nie chcieli być nietaktowni? Faktem jednak jest to, że ponoć odchudzanie zaczyna być widoczne jeśli uda się nam zrzucić ponad 3,5 kg. I to widzimy na twarzy. Natomiast jeśli uda się nam zrzucić koło 6 kg, wówczas osoby postronne mogą zauważyć to „na ciele”. Troszkę tej teorii zaprzeczam, bo ci co komplementują, widzą moje pięć. Ale może być to kwestia budowy ciała i nadwagi jaką mamy.

W mojej głowie rośnie myśl, ze idealnie byłoby pozbyć się jeszcze dziesięciu kilogramów. To sporo, ale wiem jaki komfort da mi posiadanie mniejszego biustu i braku boczków, które zaraz po miseczce F, dokuczają mi najbardziej. Oczyma wyobraźni widzę siebie kupującą modny, koronkowy biustonosz bez usztywnień i… jak pięknie zaprezentuje światu nowe tatuaże, które pojawią się u mnie za kilka tygodni.

Od dzisiaj dorzucam do diety jeszcze rowerek stacjonarny. Niech się biedak nie kurzy, a ja przygotuję się na wiosenne szusowanie moim miętowym cruiserem. Trzymajcie za mnie kciuki! Ach, i co ciekawe – marchewka ze zdjęcia również nie jest polecana podczas drugiej fazy mojej diety. Ale za to jaka ładna!

Na koniec deserek od Lony. Dobry dla tych, co na białkowej diecie, dobry na cukrowy detoks, a reszcie świata też powinien smakować.

Proszę Państwa, oto gofry proteinowe – autorski przepis Lony

Na porcję (czyli dwa gofry) potrzebujemy:

• 2 jajka
• pół łyżeczki stewii lub 2 łyżeczki ksylitolu (jeśli nie możecie jeść cukru, co polecam ;))
• 2 łyżki otrąb owsianych
• 1 łyżka mąki kokosowej (jeśli nie macie, trzeba dać więcej otrąb)
• 1 łyżka mleka (u mnie sojowe)
• 0,5 łyżeczki proszku do pieczenia

Wszystkie składniki mieszam w wysokim naczyniu (blenderem), odstawiam na ok. 5 minut, aby mąka kokosowa miała możliwość zagęścić masę. Finalnie masa powinna przypominać ciasto naleśnikowe. Wylewam na rozgrzaną i ‚wypędzlowaną’ olejem gofrownicę (wystarczy łyżeczkę oleju rozprowadzić na pędzlu silikonowym i wysmarować gofrownicę, można też użyć oliwi w spray’u). Samo pieczenie gofrów trwa ok. 3 minut. Oczywiście bardzo ważny jest sprzęt – moja gofrownica to MPM MGO13 (ma moc 1400W i naprawdę robi chrupiące gofry, bardzo polecam), z tego co czytałam aby gofry wyszły jak należy gofrownica musi mieć przynajmniej 1000W mocy. To, co widzicie na zdjęciu to moje dzisiejsze śniadanie – 2 gofry plus kleks serka to ok. 350 kalorii, sporo białka i dobrej energii. Jeśli gofry z otrębami mają zwiększyć objętość w żołądku, nie zapomnijcie popić je co najmniej szklanką wody lub ziół.

PS Nie masz gofrownicy? Wylej masę na teflonową patelnię – będzie dobry omlet na słodko.

Zdrowa pycha!